Për fëmijët e detyruar të jetojnë në qytetet me luftë, jeta është bërë një akt i pabalancuar me shkollën, sigurinë dhe jetën normale më shumë se një kujtim të largët.

Një njeri që e di shumë mirë se si bijtë e Sirisë janë duke braktisur, është regjisori Marcel Mettelsiefen, i cili kohët e fundit u kthye nga një vizitë në vend.

Këtu, ai zbulon se çfarë është jeta në të vërtetë për fëmijët të cilët po rriten në një nga vendet me zonë lufte më të rrezikshëm në botë.

Farah rri bukur në një karrige, elegante, me flokë të gjatë të errët të lidhura butë me fytyrën e saj, po këmbët e saj të vogla nuk janë të mjaftueshme sa të prekin në tokë.

Dhoma e ndenjës është jo-komforte, përveç pjesës të mobileve të shtrenjta, dhe aty është Farah tetë vjeçare

“Gjëja ime e preferuar”, thotë ajo lehtë, me një buzëqeshje të turpshme duke qëlluar fanellën e saj të kuqe dhe me shirita të bardhë, “është t’i ndihmojë babait”.

“Më pëlqen të qëndrojë në zyrën e tij dhe të bëjë bomba. Mbledh shirita të kuq në mënyrë që ai të mund t’i djegë ato. Kur të gjitha fjongot të bëjnë dritë – bomba shpërthen.”, thotë ajo dhe demonstron ajo me një zë imitues të vrazhdë si të armëve”.

Duhet të isha tronditur. Unë jam sigurisht drejt pikëllimit. Por, këtu në Sayf al Daula- një periferi e pasur me kodra e Aleppo’s në Siri – janë mësuar të dërgojnë fjalët e vështira nga gojët engjëllorë të fëmijëve.

Ndërsa, jashtë banesës, Farah ndanë me nënën e saj Hala, vëllanë Mohammed, 14 vjeç, motrën Helen, 13 vjeç, dhe Sara, 5 vjeçe, rrugët e shkreta, ndërtesa të mëdha të nxira dhe mbresën nga plumbat dhe dëmet e raketave, në anë të rrugës së grumbulluar me rrënoja të larta.